"Ο Έλληνας αστυνομικός είναι ένας σύγχρονος ήρωας."
Ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο ήταν ο λόγος που δεν απέκτησε αυτή η χώρα, ακόμα έναν νεκρό ήρωα, μετά τη χθεσινή ένοπλη συμπλοκή, μεταξύ αστυνομικών και του Τρομοκράτη Νίκου Μαζιώτη στο Μοναστηράκι. -SWKO-
Με μισθούς που με το ζόρι ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες, κάποιοι λίγοι αστυνομικοί, θυσιάζουν ακόμα και τα νιάτα τους, για μια κοινωνία που δεν ξέρει να εκτιμά. Άνθρωποι που όταν τελειώνει το οκτάωρό τους, δε ξεχωρίζουν σε τίποτα από τους υπολοίπους, όταν φοράνε τη στολή βρίσκονται πάντα δίπλα σε αυτόν που τους έχει ανάγκη.
Με μισθούς που με το ζόρι ικανοποιούν τις βασικές τους ανάγκες, κάποιοι λίγοι αστυνομικοί, θυσιάζουν ακόμα και τα νιάτα τους, για μια κοινωνία που δεν ξέρει να εκτιμά. Άνθρωποι που όταν τελειώνει το οκτάωρό τους, δε ξεχωρίζουν σε τίποτα από τους υπολοίπους, όταν φοράνε τη στολή βρίσκονται πάντα δίπλα σε αυτόν που τους έχει ανάγκη.
Αρκετοί μπορεί να τους χαρακτηρίζουν μπάτσους, φασίστες, δημόσιους υπάλληλους κωλόπαιδα και χίλια δυό άλλα. Πολλοί από αυτούς μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω που αναφέρω. Τα δέκα δάχτυλα των χεριών μας άλλωστε, δεν είναι όλα ίδια. Τα νέα παιδιά που έχουν καταταχθεί στην ΕΛ.ΑΣ. , έχουν μοχθήσει κι έχουν διαβάσει πολύ για να πετύχουν το όνειρό τους. Ο μέσος αστυνομικός θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα από τα καλύτερα ΤΕΙ ή ΑΕΙ της χώρας. Το επίπεδο των παιδιών αυτών ανεβάζουν και το επίπεδο της κοινωνίας μας, αφού καθημερινά βρίσκονται ανάμεσα μας και δίνουν λύσεις σε όλα μας τα προβλήματα.
Η εποχή της δικτατορίας έχει αφήσει ως παρακαταθήκη αρκετά κακεντρεχή σχόλια, επιρεάζοντας τον κλάδο αυτών των ανθρώπων περισσότερο από κάθε άλλο. Σε άλλες χώρες οι αστυνομικοί και τα αστυνομικά τμήματα, λειτουργούν ως υπηρεσίες παροχής πληροφοριών και στη συνέχεια ως προληπτικός ή κατασταλτικός μηχανισμός. Στην Ελλάδα της παραξενιάς και της δικομανίας, ''το όργανο'' είναι αυτό που θα δώσει λύση από την παράνομη αφισοκόλληση και τα νερά της κυρά Μαρίας μέχρι την εξιχνίαση σοβαρών εγκλημάτων αλλά και ένοπλων αντιπαραθέσεων.
Έχω υπάρξει κι εγώ κριτής αυτού του κλάδου στο παρελθόν. Είμαι σίγουρος ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το άρθρο, πως υπάρχουν αρκετοί αστυνομικοί κρυμμένοι σε γραφεία και σε θέσεις που απλά χτυπάνε μία κάρτα ώστε να κολλήσουν το ένσημο. Υπερασπίζομαι την γνώμη αυτών που λένε ότι δε μπορεί όλοι οι αστυνομικοί να είναι στους δρόμους και ότι υπάρχουν και άλλες θέσεις που υποστηρίζουν τη δουλειά των μάχιμων συναδέλφων τους. Αλλά πόσες θέσεις να είναι αυτές;
Αν γινόταν μια αναστροφή της παρούσης κατάστασης και οι αστυνομικοί από τα γραφεία και τις λοιπές τρύπες, μεταφέρονταν σε μάχιμες υπηρεσίες, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δε θα χόρταινε το μάτι μας μπλέ στολές. Το ίδιο θα συνέβαινε, εαν η εικόνα της αστυνομίας, που είναι οι ιστορικές-ηρωικές Άμεση Δράση - Ζήτα, οι νεοσύστατες Διας και Δέλτα, καθώς επίσης οι υπηρεσίες της ΥΑΤ (ΜΑΤ) -ΥΜΕΤ αλλά και κάποιες υπηρεσίες της ασφαλείας, των τμημάτων και της τροχαίας, είχαν ως αποζημίωση της εργασίας τους, κάποια έξτρα χρήματα ή κάποια έξτρα προνόμια σε σχέση με τους άλλους συναδέλφους τους.
Αναφερόμενος σε αυτές τις γραμμές στους μάχιμους αστυνομικούς που έρχονται σε καθημερινή τριβή με τον πολίτη και τα προβληματά του, σκέφτομαι μερικά πράγματα και στη συνέχεια θέτω τις απορίες μου. Απορώ λοιπόν, ποιός από εμάς θα θυσίαζε έναν αδερφό, έναν σύντροφο ή ένα τέκνο, για να μπορέσει η κοινωνία μας να ορθοποδήσει. Και αν θεωρεί κανείς ότι ο θάνατος από έναν πυροβολισμό ή ένα δυστύχημα αποτελεί ένα ακραίο φαινόμενο, πως θα μας φαινόταν, ένας τραυματισμός που θα αφήσει ένα μόνιμο σημάδι ή μια μόνιμη βλάβη; Μία ψυχική ασθένεια λόγω άγχους ή πίεσης; Υπάρχει κάποιος από εμάς, που θα έχανε έστω και ένα εκατοστό του δερματός του για να λύσει το πρόβλημα του διπλανού του; Υπάρχει μήπως κάποιος, που θα έμπαινε έστω για μία ημέρα στο νοσοκομείο για να δικαιολογήσει τον μισθό του;
Και αν τα παραπάνω ακούγονται λίγο τραβηγμένα, όταν βλέπω αυτά τα παλικάρια στους δρόμους, σκέφτομαι πως να νιώθουν όταν φόρανε όλα αυτά τα πράγματα πάνω τους. Μια χοντροκομμένη δερμάτινη ζώνη περασμένη στη μέση τους με όλο τον ατομικό τους οπλισμό, χειροπέδες, μάσκες, φακούς. Κοιτώντας λίγο πιο πάνω, τους βλέπω να φορούν αλεξίσφαιρα και σε πολλές περιπτώσεις, ειδικό ρουχισμό για να ανταπεξέρχονται σε κρύο και ζέστη αντίστοιχα. Λίγο πιο κάτω βλέπω τις αρβύλες τους και κάποιες ειδικές θήκες, δημιουργώντας ένα σύνολο που δείχνει ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε κάθε δύσκολη αποστολή.
Έχοντας ταξιδέψει στο εξωτερικό, μου είναι πολύ εύκολο να συμπεράνω, ότι η στολή τους απέχει πολύ σε σχέση με τις στολές των υπόλοιπων συναδέλφων τους, στα πιο προηγμένα κράτη, αλλά απ' ότι φαίνεται και υπό αυτές τις συνθήκες μπορούν και τα βγάζουν πέρα . Έστιψα το μυαλό μου για να βρω, ποιός άλλος επαγγελματίας βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση με αυτούς. Ακόμα και στον στρατό νομίζω, οι συνθήκες εργασίας είναι πολύ πιο εύκολες.
Αυτοί λοιπόν που έχουν αναλάβει να υπερασπίζονται το νόμο και την ακεραιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε οποιαδήποτε στραβή της κοινωνίας μας, είναι αυτοί που βάλλονται από παντού. Μπαίνω στη θέση τους λοιπόν για λίγο, γίνομαι και εγώ αστυνομικός και σκέφτομαι τα εξής:
Φεύγω από το σπίτι τα άγρια χαράματα και φιλάω το παιδί μου στο κούτελο γιατί δε ξέρω αν θα γυρίσω όταν τελειώσει η βάρδια μου. Ντύνομαι καλά, φορώντας διπλά ρούχα, για να μη φαίνεται από μέσα η στολή. Ο οποιοσδήποτε πειραγμένος μπορεί να μου την ''πέσει'' στο δρόμο και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Φτάνω στο χώρο εργασίας μου και παραλαμβάνω το περιπολικό ή τη μηχανή μου, που για να είναι σε ένα εξιοπρεπές επίπεδο να κινηθεί, έχω βοηθήσει και εγώ με το μισθό μου.
Με το που βγω στο δρόμο, αποτελώ απευθείας έναν πολύ καλό στόχο. Είμαι στόχος για τους τρομοκράτες που θέλουν να βλάψουν το συστημα. Είμαι στόχος για τους αναρχικούς, που δε δέχονται την αρμοδιότητα που μου δίνει ο νόμος, ωστε να τον υπηρετώ. Είμαι αυτός που θα με βρίζουν, επείδη κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε παραβιάσει τον ΚΟΚ και κάποιος συναδελφός μου του βεβαίωσε τη παράβαση αντί να τον αφήσει να σηκωθεί να φύγει δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις για τους έταιρους χρήστες της οδού. Είμαι αυτός που θα ανέχεται να τον μισοκοιτάνε επειδή κάποιος συνάδελφος μου είτε λόγω φόρτου εργασίας, είτε λόγω συνείδησης (κακής), δε πήγε όσο νωρίς επιθυμούσε ο παραπονούμενος, για να βάλει στην πλάτη του ένα αμάξι που είχε παρκάρει παράνομα έξω από το σπίτι του.
Εννοείται ότι σε περίπτωση που κάνω κάποιο λάθος, όλο και κάποιος θα μπορέσει να κινηθεί εις βάρος μου μεσω των αστικών δικαστηρίων και ταυτόχρονα τα ΜΜΕ να βρούν ένα πιασάρικο θέμα προς ανάλυση για να καλύψουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο. Την πίεση για απόδοση, αλλά και τα πρόστιμα που μπορεί να δεχτώ από τους ανωτέρους μου, δε θα τα υπολογίσω καθώς προσέχω όσο μπορώ για να μην μου πετσοκοπεί και άλλο ο μισθός.
Η εποχή της δικτατορίας έχει αφήσει ως παρακαταθήκη αρκετά κακεντρεχή σχόλια, επιρεάζοντας τον κλάδο αυτών των ανθρώπων περισσότερο από κάθε άλλο. Σε άλλες χώρες οι αστυνομικοί και τα αστυνομικά τμήματα, λειτουργούν ως υπηρεσίες παροχής πληροφοριών και στη συνέχεια ως προληπτικός ή κατασταλτικός μηχανισμός. Στην Ελλάδα της παραξενιάς και της δικομανίας, ''το όργανο'' είναι αυτό που θα δώσει λύση από την παράνομη αφισοκόλληση και τα νερά της κυρά Μαρίας μέχρι την εξιχνίαση σοβαρών εγκλημάτων αλλά και ένοπλων αντιπαραθέσεων.
Έχω υπάρξει κι εγώ κριτής αυτού του κλάδου στο παρελθόν. Είμαι σίγουρος ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το άρθρο, πως υπάρχουν αρκετοί αστυνομικοί κρυμμένοι σε γραφεία και σε θέσεις που απλά χτυπάνε μία κάρτα ώστε να κολλήσουν το ένσημο. Υπερασπίζομαι την γνώμη αυτών που λένε ότι δε μπορεί όλοι οι αστυνομικοί να είναι στους δρόμους και ότι υπάρχουν και άλλες θέσεις που υποστηρίζουν τη δουλειά των μάχιμων συναδέλφων τους. Αλλά πόσες θέσεις να είναι αυτές;
Αν γινόταν μια αναστροφή της παρούσης κατάστασης και οι αστυνομικοί από τα γραφεία και τις λοιπές τρύπες, μεταφέρονταν σε μάχιμες υπηρεσίες, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δε θα χόρταινε το μάτι μας μπλέ στολές. Το ίδιο θα συνέβαινε, εαν η εικόνα της αστυνομίας, που είναι οι ιστορικές-ηρωικές Άμεση Δράση - Ζήτα, οι νεοσύστατες Διας και Δέλτα, καθώς επίσης οι υπηρεσίες της ΥΑΤ (ΜΑΤ) -ΥΜΕΤ αλλά και κάποιες υπηρεσίες της ασφαλείας, των τμημάτων και της τροχαίας, είχαν ως αποζημίωση της εργασίας τους, κάποια έξτρα χρήματα ή κάποια έξτρα προνόμια σε σχέση με τους άλλους συναδέλφους τους.
Αναφερόμενος σε αυτές τις γραμμές στους μάχιμους αστυνομικούς που έρχονται σε καθημερινή τριβή με τον πολίτη και τα προβληματά του, σκέφτομαι μερικά πράγματα και στη συνέχεια θέτω τις απορίες μου. Απορώ λοιπόν, ποιός από εμάς θα θυσίαζε έναν αδερφό, έναν σύντροφο ή ένα τέκνο, για να μπορέσει η κοινωνία μας να ορθοποδήσει. Και αν θεωρεί κανείς ότι ο θάνατος από έναν πυροβολισμό ή ένα δυστύχημα αποτελεί ένα ακραίο φαινόμενο, πως θα μας φαινόταν, ένας τραυματισμός που θα αφήσει ένα μόνιμο σημάδι ή μια μόνιμη βλάβη; Μία ψυχική ασθένεια λόγω άγχους ή πίεσης; Υπάρχει κάποιος από εμάς, που θα έχανε έστω και ένα εκατοστό του δερματός του για να λύσει το πρόβλημα του διπλανού του; Υπάρχει μήπως κάποιος, που θα έμπαινε έστω για μία ημέρα στο νοσοκομείο για να δικαιολογήσει τον μισθό του;
Και αν τα παραπάνω ακούγονται λίγο τραβηγμένα, όταν βλέπω αυτά τα παλικάρια στους δρόμους, σκέφτομαι πως να νιώθουν όταν φόρανε όλα αυτά τα πράγματα πάνω τους. Μια χοντροκομμένη δερμάτινη ζώνη περασμένη στη μέση τους με όλο τον ατομικό τους οπλισμό, χειροπέδες, μάσκες, φακούς. Κοιτώντας λίγο πιο πάνω, τους βλέπω να φορούν αλεξίσφαιρα και σε πολλές περιπτώσεις, ειδικό ρουχισμό για να ανταπεξέρχονται σε κρύο και ζέστη αντίστοιχα. Λίγο πιο κάτω βλέπω τις αρβύλες τους και κάποιες ειδικές θήκες, δημιουργώντας ένα σύνολο που δείχνει ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε κάθε δύσκολη αποστολή.
Έχοντας ταξιδέψει στο εξωτερικό, μου είναι πολύ εύκολο να συμπεράνω, ότι η στολή τους απέχει πολύ σε σχέση με τις στολές των υπόλοιπων συναδέλφων τους, στα πιο προηγμένα κράτη, αλλά απ' ότι φαίνεται και υπό αυτές τις συνθήκες μπορούν και τα βγάζουν πέρα . Έστιψα το μυαλό μου για να βρω, ποιός άλλος επαγγελματίας βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση με αυτούς. Ακόμα και στον στρατό νομίζω, οι συνθήκες εργασίας είναι πολύ πιο εύκολες.
Αυτοί λοιπόν που έχουν αναλάβει να υπερασπίζονται το νόμο και την ακεραιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε οποιαδήποτε στραβή της κοινωνίας μας, είναι αυτοί που βάλλονται από παντού. Μπαίνω στη θέση τους λοιπόν για λίγο, γίνομαι και εγώ αστυνομικός και σκέφτομαι τα εξής:
Φεύγω από το σπίτι τα άγρια χαράματα και φιλάω το παιδί μου στο κούτελο γιατί δε ξέρω αν θα γυρίσω όταν τελειώσει η βάρδια μου. Ντύνομαι καλά, φορώντας διπλά ρούχα, για να μη φαίνεται από μέσα η στολή. Ο οποιοσδήποτε πειραγμένος μπορεί να μου την ''πέσει'' στο δρόμο και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Φτάνω στο χώρο εργασίας μου και παραλαμβάνω το περιπολικό ή τη μηχανή μου, που για να είναι σε ένα εξιοπρεπές επίπεδο να κινηθεί, έχω βοηθήσει και εγώ με το μισθό μου.
Με το που βγω στο δρόμο, αποτελώ απευθείας έναν πολύ καλό στόχο. Είμαι στόχος για τους τρομοκράτες που θέλουν να βλάψουν το συστημα. Είμαι στόχος για τους αναρχικούς, που δε δέχονται την αρμοδιότητα που μου δίνει ο νόμος, ωστε να τον υπηρετώ. Είμαι αυτός που θα με βρίζουν, επείδη κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε παραβιάσει τον ΚΟΚ και κάποιος συναδελφός μου του βεβαίωσε τη παράβαση αντί να τον αφήσει να σηκωθεί να φύγει δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις για τους έταιρους χρήστες της οδού. Είμαι αυτός που θα ανέχεται να τον μισοκοιτάνε επειδή κάποιος συνάδελφος μου είτε λόγω φόρτου εργασίας, είτε λόγω συνείδησης (κακής), δε πήγε όσο νωρίς επιθυμούσε ο παραπονούμενος, για να βάλει στην πλάτη του ένα αμάξι που είχε παρκάρει παράνομα έξω από το σπίτι του.
Εννοείται ότι σε περίπτωση που κάνω κάποιο λάθος, όλο και κάποιος θα μπορέσει να κινηθεί εις βάρος μου μεσω των αστικών δικαστηρίων και ταυτόχρονα τα ΜΜΕ να βρούν ένα πιασάρικο θέμα προς ανάλυση για να καλύψουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο. Την πίεση για απόδοση, αλλά και τα πρόστιμα που μπορεί να δεχτώ από τους ανωτέρους μου, δε θα τα υπολογίσω καθώς προσέχω όσο μπορώ για να μην μου πετσοκοπεί και άλλο ο μισθός.
Από εκεί και έπειτα, κάνοντας αυτή τη δουλειά, έχω δεχτεί ότι μπορεί να βλέπω καθημερινά συνανθρώπους μου να υποφέρουν, αίματα, θλίψη, βία, ναρκωτικά, θανάτους και πολλά άλλα παρόμοια περιστατικά. Μετά από όλα τα παραπάνω, θα περάσει το οκτάωρο μου και στη συνέχεια θα γυρίσω σπίτι μου. Δε μπορώ να φανταστώ πως δε θα μεταφέρω όλα αυτά τα προβλήματα στη μάνα ή στη γυναίκα μου, αλλά η ζώη μου δεν είναι μόνο η αστυνομία και για αυτό θα πρέπει να κοιτάξω μπροστά..
Ξαναγυρίζοντας πίσω στη δική μου θέση δεν ξέρω αν θα ήθελα να ήμουν αστυνομικός, ή να είχα κάποιον αστυνομικό για δικό μου άνθρωπο κάτω από αυτές τις συνθήκες. Αυτό το οποίο μπορώ να κάνω όμως, είναι να γράψω δυό καλές λέξεις για αυτούς τους αφανείς ήρωες, που ενώ στα κρυφά μπορεί και εγώ να τους βρίζω όταν με πιάνουν στα πράσα να μικροπαρανομώ σαν πολίτης αυτής της χώρας, όταν όμως θα φωνάξω τη λέξη βοήθεια, θα είναι αμέσως δίπλα μου και θα με λυτρώσουν από την οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση.
mpalaporni.blogspot.gr, eglimatikotita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου